മാത്തമാറ്റിക്സ്
ചെറുകഥ - ദിനേനൻ.ഡി
സഹകരണ ബാങ്കിലെ രണ്ടാം നന്പർ കൗണ്ടറിന് മുന്നിൽ അക്ഷമനായി നിൽ‍ക്കുകയാണ് വേണു. തീരെ പരിചിതമല്ലാത്ത ഒരിടത്ത്പെട്ടതിന്‍റെ വെപ്രാളം അയാളുടെ മുഖത്തുണ്ട്. ഇളംനീല പശ്ചാത്തലത്തിൽ വെളുത്ത കള്ളികളുള്ള ഷർ‍ട്ടിന്‍റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും മൂന്ന് പവന്‍റെ താലിമാല അയാൾ കൈയിലെടുത്തു. അവളുടെ വിയർ‍പ്പും, അഴുക്കും അതിന്‍റെ ഇഴകളിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ അദ്ധ്വാനത്തിന്‍റെ അടയാളമാണത്. എല്ലാ സ്ത്രീകളുടെയും താലിമാലകളിൽ അത്തരം അടയാളങ്ങൾ ദർ‍ശിക്കാൻ കഴിയും. അതിന്‍റെ നിറം മങ്ങിപ്പോവുകയും, രണ്ടിടങ്ങളിലായി അറ്റുപോയ ഭാഗങ്ങൾ കറുത്ത കോട്ടൺ നൂലുകൊണ്ട് കെട്ടിയുറപ്പിച്ചിട്ടുമുണ്ട്.
പൊട്ടിയ ആ താലിമാല വിളക്കിച്ചേർ‍ക്കാൻ എത്രയോ തവണ അവൾ ആവശ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.! മറന്നുപോയതായിരുന്നോ...? അല്ല...! അങ്ങനെ പറഞ്ഞൊഴിഞ്ഞ് മാറുകയായിരുന്നു.
‘വേണു...!’
അയാൾ ചുറ്റിലും നോക്കി. ആരോ പുറകിൽ നിന്നും വിളിച്ചതുപോലെ, ഇല്ല. തോന്നിയതാണ്. കൗണ്ടറിലെ ചില്ലുചുവരുകൾ‍ക്കിടയിലൂടെ പുറത്തേയ്ക്ക് നീട്ടിയ സ്ത്രീയുടെ വെളുത്ത് മെലിഞ്ഞ കൈയിൽ അയാൾ ആ നിറം മങ്ങിയ താലിമാല വെച്ചുകൊടുത്തു. അവൾ അത് വാങ്ങി തൂക്കി നോക്കുകയും, മാറ്റ് നോക്കി സ്വർ‍ണ്ണമാണെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തുകയും ചെയ്തു.
‘മൂന്നിൽ അൽ‍പ്പം കുറവുണ്ട്... പറഞ്ഞ അത്രയും തുക എന്തായാലും കിട്ടില്ല...!’
‘ഉം...’ അയാൾ മൂളുക മാത്രം ചെയ്തു.
കാൽ‍ക്കുലേറ്ററിൽ അവളുടെ വിരലുകൾ ധ്രുതഗതിയിൽ സഞ്ചരിക്കുന്നത് വേണു കൗതുകത്തോടെ നോക്കി. കിട്ടാൻ സാധ്യതയുള്ള പരമാവധി സംഖ്യയെകുറിച്ചും, പലിശ ശതമാനത്തെക്കുറിച്ചും ആ ബാങ്ക് ജീവനക്കാരി വാചാലയായി. ആ കണക്കുകളൊന്നും വേണുവിന് മനസ്സിലായില്ല, എങ്കിലും എല്ലാം മനസ്സിലായവനെപ്പോലെ അയാൾ തലയാട്ടി.
ഗണിതം എന്നും വേണുവിന് കടുപ്പമേറിയ വിഷയമായിരുന്നു. ഗുണനവും, ഹരണവും, സങ്കലനവും, വ്യവകലനവും, ഭാജ്യ−അഭാജ്യ−ബിന്ന സംഖ്യകളും പഠനത്തിൽ നിർ‍ബന്ധമായപ്പോൾ നാലാം ക്ലാസിൽ വെച്ച് പഠനം പാതിവഴിയിൽ ഉപേക്ഷിച്ചു.
അക്കങ്ങളുടെ എണ്ണം കൂടുന്പോൾ മൂല്യം വർ‍ദ്ധിക്കുന്ന ജീവിതത്തിലെ സംഖ്യകളെ മാത്രമേ അയാൾ‍ക്കറിയു. പൂജ്യത്തിന് താഴെയുള്ളതും കണക്കിൽ മൂല്യമുള്ളതുമായ നെഗറ്റീവ് സംഖ്യകളെ അയാൾ‍ക്കറിയില്ല. അയാളെ പോലൊരു സാധാരണക്കാരന്‍ അതറിഞ്ഞതുകൊണ്ടും പ്രയോജനമുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.
ബാങ്ക് നടപടികൾ പൂർ‍ത്തിയാക്കി തനിക്കുനേരെ നീട്ടിയ ചുളിവുകൾ വീഴാത്ത മണമുള്ള പുത്തൻ നോട്ടുകൾ വാങ്ങി അയാൾ എണ്ണി തുടങ്ങി. ഒന്ന്...., രണ്ട്...., മൂന്ന്...., ഒന്ന് രണ്ട് തവണ ശ്രമിച്ചിട്ടും അയാൾ‍ക്ക് ആ പണം വ്യക്തമായി എണ്ണിത്തിട്ടപ്പെടുത്താൻ സാധിച്ചില്ല. ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ച് പണക്കെട്ട് തിരികെ പോക്കറ്റിലിട്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി അയാൾ‍ക്കുനേരെ ജീവനക്കാരി ഒരു നോട്ടീസ് കൂടി നീട്ടി. ഭവന വായ്പ്പയുടെയും, വാഹന വായ്പ്പയുടെയും പുതിയ സ്കീമുകളായിരുന്നു ആ നോട്ടീസിൽ. അയാൾ അത് ഭംഗിയായി മടക്കി ഷർ‍ട്ടിന്‍റെ പോക്കറ്റിലിട്ടു. യാതൊരുവിധ ഉപയോഗവും ഇല്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും എന്തുകൊണ്ടോ അയാൾ അത് കളഞ്ഞില്ല. അതിൽ ധാരാളം വലിയ അക്കങ്ങൾ ആലേഖനം ചെയ്തിരുന്നു. അക്കങ്ങൾ മൂല്യമുള്ളവയാണെന്ന് അയാൾ‍ക്കറിയാം. ചിലപ്പോൾ അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം...!
പണിനടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഓവർ ബ്രിഡ്ജിന്‍റെ അടിയിലൂടെ വേണു വേഗതയിൽ നടന്നു. ഹോസ്പ്പിറ്റലിലേയ്ക്കുള്ള എളുപ്പവഴിയാണത്. നടത്തത്തിനിടയിൽ അയാൾ ചിന്തിച്ചത് മുഴുവൻ അക്കങ്ങളില്ലാത്ത ലോകത്തെകുറിച്ചായിരുന്നു. കറൻ‍സി നോട്ടുകളിൽ സംഖ്യകൾ‍ക്ക് പകരം വർ‍ണ്ണ ചിത്രങ്ങൾ ആലേഖനം ചെയ്ത ഒരു സന്പത്ത് വ്യവസ്ഥയെകുറിച്ചായിരുന്നു. അങ്ങനെ സാധ്യമായിരുന്നെങ്കിൽ തന്നെപോലെ കണക്കിൽ വിഡ്ഢികളായ ഒരുപാട് പാവങ്ങൾ‍ക്ക് അതൊരു അനുഗ്രഹമായേനെ. വേണുവിന്‍റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ചെറു ചിരി ഊറിവന്നെങ്കിലും വളരെപ്പെട്ടെന്നുതന്നെ അത് മാഞ്ഞുപോവുകയും ചെയ്തു.
പാലം പണിക്കുവന്ന ഉത്തരേന്ത്യൻ തൊഴിലാളികൾ പാലത്തിനടയിൽ തന്നെ കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ താൽ‍ക്കാലിക കൂരകളിലാണ് താമസിക്കുന്നത്. വെപ്പും കുടിയുമെല്ലാം അവിടെ തന്നെ. പത്തോളം കുടിലുകളിൽ സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും ഉൾ‍പ്പെടെ കുടുംബങ്ങൾ താമസിക്കുന്നു. അധിക നേരം ആ കാഴ്ചകളിൽ വ്യാപൃതനാവാൻ അയാൾ ആഗ്രഹിച്ചില്ല.! സാമ്യമുള്ള കാഴ്ച്ചകൾ പലപ്പോഴും നമ്മുടെ കണ്ണുകളിൽ‍പ്പെടാറില്ല. ജീവിതങ്ങളിൽ പലപ്പോഴും സാമ്യത കണ്ടേക്കാം.! അത് ഒരു വൃക്ഷത്തിന്‍റെ രണ്ട് ശിഖരങ്ങൾ‍പ്പോലെ ആന്തരിക ഘടനയിൽ ഒന്നായിരിക്കുകയും എന്നാൽ ബാഹ്യരൂപങ്ങളിൽ തീർ‍ത്തും വ്യത്യസ്തത പുലർ‍ത്തുകയും ചെയ്യും.
ഹോസ്പ്പിറ്റൽ കൗണ്ടറിൽ പണമടച്ച ബില്ലുമായി അയാൾ ലിഫ്റ്റിൽ കയറി. ലിഫ്റ്റിനുള്ളിലെ ഡിജിറ്റൽ ഡിസ്പ്ലേയിൽ അക്കങ്ങൾ ഉയർ‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. സംഖ്യകളുടെ വലിപ്പത്തിനനുസരിച്ച് കൂടുതൽ ഉയരങ്ങളിലേയ്ക്ക് അയാൾ എത്തപ്പെട്ടു.
പണം കിട്ടിയോ....? എന്ന ഭാര്യയുടെ ചോദ്യത്തിന് വേണു മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. പോക്കറ്റിൽ നിന്നും കറുത്ത മുത്തുകൾ കോർ‍ത്ത ഒരു ഫേൻ‍സി മാല അയാൾ അവൾ‍ക്കുനേരെ നീട്ടി.
‘ഇതെവിടുന്നാ....?’
‘ബസ്റ്റാന്‍റിനുള്ളിലെ ഒരു കടേന്ന് വാങ്ങീത.... ഒഴിഞ്ഞ കഴുത്തുമായി നടക്കണ്ടാ, ഇതിട്ടോ...’
അവളതുവാങ്ങി കഴുത്തിലിട്ടു. അതിന്‍റെ പകിട്ടും സ്വർ‍ണ്ണം പോലെ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ലോക്കറ്റിന്‍റെ ഭംഗിയും ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു അവൾ. അപ്പോൾ ആ മാലയേക്കാൾ തിളക്കം അവളുടെ കണ്ണുകൾ‍ക്കുണ്ടായിരുന്നു.
‘ഇനിയിപ്പോ വീട്ടിലെത്തിയാ നേരെ അടുക്കളെ കേറാനും, ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കാനും നിക്കണ്ട. പോകുന്പോ ഹോട്ടലീന്ന് എന്തെങ്കിലും വാങ്ങാം...’
‘അതിന് എനിക്കിപ്പോ വലിയ ക്ഷീണോന്നും തോന്നുന്നില്ല ഏട്ടാ...’
അവൾ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിക്കുന്നതിന് മുന്പ് അയാൾ പറഞ്ഞ് തുടങ്ങിയിരുന്നു.
‘ഞാനൊരു ഓട്ടോ വിളിച്ചിട്ട് വരാം...’
മുന്നോട്ട് ഓടികൊണ്ടിരുന്ന ഓട്ടോയിലിരുന്ന് വേണു ഒരുപാട് വർ‍ഷങ്ങൾ പിന്നിലേയ്ക്ക് സഞ്ചരിക്കുകയായിരുന്നു. ഒരു സ്വകാര്യ ആശുപത്രിയുടെ നിഴലുവീഴാത്ത തണുത്ത ഇടനാഴിയിൽ അമ്മയുടെ ജീവന്‍റെ അക്കങ്ങൾ എണ്ണിത്തിട്ടപ്പെടുത്താൻ പ്രയാസപ്പെടുന്ന ഒരു പതിമൂന്നുകാരനെ അയാൾ ഓർ‍ത്തെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. മരണത്തെ വരെ ചിലപ്പോൾ വലിയ അക്കങ്ങൾ‍കൊണ്ട് തടഞ്ഞുനിർ‍ത്താൻ കഴിയുമെന്ന് അന്നുമുതലാണ് അയാൾ മനസ്സിലാക്കിയത്. അമ്മയുടെ മൃതദേഹം അടക്കം ചെയ്യാനുള്ള കുഴുവെട്ടിയ കണാരേട്ടന് കൂലിയായി കൊടുത്ത ചില്ലറത്തുട്ടുകൾ അയാൾ സ്നേഹപൂർ‍വ്വം നിരസിച്ചു. അവന്‍റെ കവിളിലും, നെറ്റിയിലും തലോടി കടന്നുപോയ വിവരവും വിദ്യാഭ്യാസവുമില്ലാത്ത ആ എല്ലുന്തിയ കറുത്ത മനുഷ്യൻ കാണിച്ച ദയാനുകന്പയൊന്നും ഇന്നുവരെയുള്ള അയാളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു മനുഷ്യ ജീവിയും കാണിച്ചിട്ടില്ല.
ഓട്ടോയുടെ സൈഡ് ഗ്ലാസിൽ അവളുടെ മുഖം അയാൾ‍ക്ക് വ്യക്തമായി കാണാം. അവൾ നന്നേ ക്ഷീണിച്ചുപോയിരിക്കുന്നു. കണ്ണുകൾ കുഴിയിലാണ്ടതുപോലെ. മുഖവും കൺത്തടങ്ങളും കറുത്ത് കരുവാളിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആശ്ചര്യത്തോടെ അയാൾ അവളെ ഒന്നുകൂടി സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി. അവൾ‍ക്ക് എവിടെയോ അമ്മയുടെ ഛായ...! അതെ...! പക്ഷേ എവിടെയാണ്....? വ്യക്തമാകുന്നില്ല. അലക്കി തേഞ്ഞുപോയ ഒരു കോട്ടൺ സാരിയാണ് അവൾ ഉടുത്തിരിക്കുന്നത്. ‘എപ്പോഴാണ് ഞാൻ ആ സാരി അവൾ‍ക്ക് വാങ്ങികൊടുത്തത്...!’ അയാളത് ഓർ‍ത്തെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അതിനിടയിലെപ്പോഴോ മഴ പെയ്ത് തുടങ്ങിയത് അയാൾ അറിഞ്ഞില്ല. ശക്തിയായി വീശിയടിച്ച കാറ്റിൽ മുഖത്തേയ്ക്ക് ചിന്നിത്തെറിച്ചുവീണ മഴത്തുള്ളികൾ അയാൾ‍ക്ക് സ്വബോധം തിരിച്ചുനൽ‍കി. മുഖത്തെ കണ്ണട ഊരിയെടുത്ത് അതിലെ നനവ് ഷർ‍ട്ടിന്‍റെ തുന്പുകൊണ്ട് ആറ്റിത്തുടച്ച് തിരികെ മുഖത്തേയ്ക്ക് വെച്ചു.
ഓട്ടോക്കാരന് കാശ്കൊടുത്തുവിട്ടതിന് ശേഷം വാടകവീടിന്‍റെ ഗേറ്റ് തുറന്ന് അവർ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി അപ്പോഴേക്കും മഴയുടെ ശക്തി നന്നേ കുറഞ്ഞിരുന്നു. കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന ഏക മൂല്യമുള്ള വസ്തുവും അന്യാധീനപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വിലപിടിപ്പുള്ളതെന്നു പറയാൻ ഇനി ആ വീട്ടിൽ ആകെയുള്ളത് തുരുന്പുകയറാൻ തുടങ്ങിയ ഒരു തയ്യൽ മെഷീനാണ്. അവളുടെ ജീവിതമാണത്. അതിന്‍റെ ദിനങ്ങളും എണ്ണപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
മുറിയിലെത്തിയതും അവളെ നിർ‍ബന്ധിച്ച് കട്ടിലിൽ കിടത്തി. ഹോസ്പ്പിറ്റൽ ബില്ലടച്ച് ബാക്കിവന്ന പണം പോക്കറ്റിൽ നിന്നും എടുക്കുന്നതിനിടയിലാണ് ആ നോട്ടീസ് അയാളുടെ കൈയിൽ കിട്ടിയത്. അതൊന്നുകൂടി നിവർ‍ത്തി അതിലെ വായിച്ചെടുക്കാൻ കഴിയാത്ത വലിയ വലിയ അക്കങ്ങളിലേയ്ക്ക് വേണു ഒന്നുകൂടി കണ്ണോടിച്ചു.
ചില ജീവിതങ്ങൾ‍ക്ക് അക്കങ്ങളെക്കാളും മൂല്യം കുറവാണ്. കണക്കിലെ മൈനസ് സംഖ്യകളെക്കാളും എത്രയോ കുറവ്. ഒരു കയറ്റത്തിന് ഒരു ഇറക്കമുണ്ടെന്ന് നമ്മൾ പറയുന്പോഴും അതൊന്നും ബാധകമല്ലാത്ത, ഒരു നേർ‍രേഖപ്പോലെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകൾ ഒട്ടുമില്ലാത്ത, തുടക്കവും ഒടുക്കവും സഹജീവികളായ നമ്മൾ പോലുമറിയാത്ത ജീവിതങ്ങളും നമുക്കിടയിലുണ്ട്.
ദീർ‍ഘമായൊന്ന് നിശ്വസിച്ച്, പണവും നോട്ടീസും തലയണയുടെ അടിയിൽ ഭദ്രമായിവച്ചശേഷം ഹോസ്പ്പിറ്റലിൽ‍നിന്നും കൊണ്ടുവന്ന വിഴുപ്പ് തുണികളുമായി അയാൾ അടുക്കളവശത്തേക്ക് നടന്നു.
